Aad Hoetjes past bij de beoordeling van zijn werk in eerste instantie een simpele maatstaf toe: Het mag pas geëxposeerd worden wanneer het hemzelf na langdurige beschouwing onder uiteenlopende omstandigheden steeds blijft verrassen. Tegelijkertijd legt hij zichzelf de beperking op, dat die verrassing niet veroorzaakt moet worden door een overdadige vormgeving die het overzicht moeilijk maakt.
Uit ervaring is hem duidelijk geworden dat de kans op een succesvolle combinatie van deze beide eigenschappen toeneemt met de mate van abstractie. De toeschouwer moet zoveel mogelijk ruimte krijgen om een eigen betekenis aan het beeld te geven.

De titels van zijn beelden beschouwt hij daarom niet zozeer als vlaggen die de lading dekken, maar meer als geheugensteuntjes en ezelsbruggetjes voor zichzelf. Goede kunst heeft altijd een universele betekenis die niet door de maker verzonnen is, zegt hij, alleen de vormgeving is mijn eigen verdienste.

Een opvallend commentaar op zijn werk is de opvatting dat zijn beelden beschouwd kunnen worden als kleinschalige modellen van imposante monumenten.