Nouwens

Herbert Nouwens (1954)

Woont en werkt sinds 2004 in Slochteren na een lange periode in Amsterdam. Genoot een klassieke beeldhouwopleiding aan de kunstacademie in Maastricht, gevolgd door een werkperiode aan de Jan van Eijkacademie in dezelfde stad. Hij sloot zijn studie af met het winnen van de Charlotte Hustingxprijs, een prijs voor veelbelovend talent.

Hoewel dat onmogelijk is, wekt Nouwens de indruk dat hij het staal met zijn handen kneedt alsof het amorfe klei is of plooibaar papier. Bijna terloops maakt de beeldhouwer in de voetsporen van Jaap Wagemaker en Wim de Haan zichtbaar dat ‘waardeloze materie’ in zijn optiek niet bestaat. Zijn aanpak is deels concreet, maar óók expressief en intuïtief. Hij kiest doelbewust voor hergebruik. In onbruik geraakte materie gaat een nieuw leven leiden, wordt gerevitaliseerd. Het oude wordt geïncorporeerd in het nieuwe en krijgt daardoor weer betekenis en bestaansrecht. De beelden dragen het mysterie van geschiedenis en van een vorig leven monumentaal met zich mee.
'Het zijn de herinneringen die het leven maken,' constateerde filmmaker Luis Buñuel. 'Het zijn dezelfde herinneringen die de kunst maken,' voegt Nouwens daar aan toe. Zoals Buñuel zonder logische of zichtbare structuur zijn films opbouwde, zo associeert en assembleert Herbert Nouwens er op los in zijn objecten en reliëfs. Hij herstelt het evenwicht tussen oud en nieuw, toen en nu.

En: Uiteindelijk raakt zijn kunst los van de referenties die aan het gerevitaliseerde staal kleven.
Er ontstaat een nieuwe orde en een nieuwe context. De beelden gaan een eigen leven leiden. Autonoom en onafhankelijk. Ze leveren een rijk spectrum van ervaringen en ontdekkingen op.
De beelden van Nouwens wil aan den lijve ondergaan worden. Ze refereren aan het ambachtelijke tijdperk. Ze vallen op en imponeren, maar overschreeuwen zichzelf nooit. Ze appelleren aan tijdloze en universele waarden, gevoelens en ervaringen.

Bron: website Nouwens o.a. toespraak Wim van der Beek


Expositieperiode
April tot en met oktober 2016