Barbiers

Joost Barbiers (1949 - 2015)

Al gaande is Barbiers al lange tijd afgeraakt van de figuratie waarmee hij op de Rijksakademie begonnen was. Oorzaak was de keuze voor een materiaal dat zich niet vanzelfsprekend leent voor de uitbeelding van de menselijke figuur. Bij Barbiers komt bij het hakken altijd iets van het materiaal naar voren dat hij gebruikt bij de ontwikkeling van zijn idee dat niet in één concept te vangen is. Het is niet verwonderlijk dat hij met deze weloverwogen en veel tijd vragende benadering van het materiaal zich verzet tegen het conceptuele, dat in een wip gebeurd is.

“Je hebt” zegt Barbiers, “tenslotte zoveel tijd, je mag best denken, vanuit dat denken evolueert wat je maakt”. Hij gebruikt graag de metafoor over inzien en begrijpen: op het eerste oog woorden die qua betekenis elkaar dekken, maar waar modelleren met grijpen, begrijpen van doen heeft moet de steenbeeldhouwer zijn beeld zien in het blok steen dat voor hem staat: inzien, dat heeft met inzicht te maken.
"Je wordt toevallig opgevoed in een bepaald klimaat. Je beeldhouwerschap komt ten goede aan hetgeen je uit wil drukken. Als ik enthousiast ben, stuurt de titel mij naar het beeld toe, maar die komt ook wel vaak achteraf. Ik heb geleerd opties open te houden: je gaat toch heel vaak uit van de formaten die je ziet, een beeld begint bij een zwerfkei; het zit elkaar in de weg met die combinatie van hardsteen en bedachte namen, maar 't is niet zwart-wit. Een ontwikkeling is niets iets waar je begint en dan rechtlijnig ergens naar toe gaat; het is een zekere trouw die je drijft."
Tekst uit publicatie "Het Depot", Joost Barbiers (2009), Louk Tilanus