De autonome werken van Ron van de Ven (1956) verbeelden zijn gevoelens omtrent de samenleving en zijn deels beïnvloed door zijn projecten voor de openbare ruimte.
Zijn beeldtaal is in de loop van de tijd veranderd. Karakteriseren zijn eerdere beelden zich door hun volumineuze en massieve karakter, in een nieuw werkproces snijdt hij de volumes open en probeert hij het innerlijk van zijn beelden te belichten. Op deze manier zoekt hij naar de juiste verhouding tussen licht en zwaarte, twee voelbare elementen in het leven van alledag.